Hoera voor dictee!

De eerste keer dat ik Max ontmoette was bij zijn moeder thuis. Heel bedeesd kwam hij bij zijn ouders en mij aan de keukentafel zitten. Hangende schoudertjes, zachte stem en voorzichtig om zich heen kijkend. Gelukkig zat de kat lekker bij hem op schoot, dat gaf wel een veilig gevoel. Zijn vader en moeder vertelden dat Max zo graag alles in 1 keer goed wilde doen en dat hij zo ontzettend boos kon worden als dat niet lukte. Zo boos en verdrietig, dat ze zelfs niet meer echt met hem konden praten. Max hoorde het aan, was het niet overal mee eens, maar stemde er uiteindelijk wel mee in dat hij eens bij mij langs zou komen. We gingen samen bekijken of we er in ieder geval voor zouden kunnen zorgen dat hij niet zo nerveus meer zou zijn voor zijn dictee.

Die eerste keer bij mij in de praktijk had Max zijn diabolo mee en kwam langzaam los toen hij me liet zien welke trucjes hij daar allemaal mee kon. Na die eerste sessie liet Max steeds meer van zichzelf zien. Dat hij heel graag voetbalt met z'n broertje en buurjongen. Dat hij heel goed is in rekenen, maar ook dat hij spelling heel moeilijk vind. En als we het daar dan over hadden, kwam dat stille, bedeesde jongetje meteen weer terug.

Hij vond het maar niks om het te hebben over "zijn fouten". Eigenlijk zou hij het liefst alleen nog maar rekenen op school en nooit meer een dictee maken. Maar ja, hij wist ook wel dat dat niet mogelijk zou zijn.

Dus zijn we aan de slag gegaan om andere oplossingen te zoeken. Gelukkig voor de juf waren niet alle bedachte oplossingen in praktijk uitvoerbaar!

Een paar weken geleden kwam Max weer. Maar wat een ander kind kwam er binnen rennen dan die eerste keer, heel enthousiast en met een grote glimlach!

De reden van deze vrolijke bui? Zijn laatste dictee, waarin deze kleine perfectionist 5 fouten had gemaakt. Over die fouten heeft Max het echt maar 3 seconden gehad, want de grootste overwinning was dat hij niet zenuwachtig was geweest en nog mooier, hij was ook niet eens boos op zichzelf vanwege de fouten. Hij was vooral heel trots dat hij niet nerveus was geweest.

En die fouten?

"Tja," zei Max, "fouten maken vind ik nog steeds niet leuk, maar als je altijd alles in 1 keer goed doet, leer je ook niet echt iets.".

Veel trotser kon ik als coach niet zijn!

We hebben zijn dictee en het achterwege blijven van zijn zenuwen gevierd met limonade en koekjes. Terwijl we proostten met de limo, keek Max me lachend aan en zei: "Ik hoop dat we over 2 weken weer dictee hebben voordat ik naar jou toe ga. Hoera voor dictee!".

(Vanwege privacyredenen zijn de namen in deze blog gefingeerd)